Ik moet er eens wat meer zien. Japanse tekenfilms. Hier
treffen we weer een tomboy-achtig meisje, ze is goeie maten met twee jongens op
de high school. De drie houden zich bezig met baseballen (altijd een
plus) en verder niets. Summer break nadert, vervolgstudiekeuzes idem
dito. Dan ontdekt het meisje in het natuurkundelokaal dat ze door
de tijd kan springen. Letterlijk: springen. Ze moet er wel steeds een
aanloopje voor nemen! Vanzelfsprekend probeert ze deze nieuwe 'skill' zo
goed mogelijk in te zetten, maar in de traditie van het
Butterfly-effect wordt alles alleen maar erger. Ineens lijken haar twee
brave vrienden ook nog allebei op haar verliefd te zijn. En zelfs met
tijdreis-skills is dat nog niet zo eenvoudig in goede banen te leiden.
Japanse treinen spelen weer een cruciale rol. Het mechaniekje dat de
spoorwegovergang sluit is ontzettend schattig. Net als de hele film
eigenlijk. Eén van de mooie dingen aan manga zijn de dikke tranen. Wie
zou er nu niet wel eens in zulke grote parels willen huilen zoals
manga-meisjes doen? Het laatste half uur is in feite één lang
onnavolgbaar outro. Begeleid door etherische Arvo Pärt-klanken ontdekt
het meisje hoe de toekomst en het verleden ineens binnen haar bereik
zijn geraakt. Op de fiets. Aww.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten