Basquiat

Door Julian Schnabel. De ene (neo-)expressionist over de andere. Dat heeft zijn voordelen, Schnabel is duidelijk bekend met 'het wereldje' en toont met plezier de kunsthandelaars die om je heen beginnen te zoemen zodra je het dreigt te gaan maken. Weer een andere type mens dat je daar waarschijnlijk om de haverklap tegenkomt meldt: 'I am a painter as well' om daar aan toe te voegen 'I am glad I didn't get the recognition, because it has given me time to develop...' Een zinnetje van Willem Defoe, die niet eens een credit krijgt tijdens de openingstitels, want Schnabel heeft véél beroemde vriendjes. De cast doet watertanden. Parker Posey, Elisa Lowensohn, Courtney Love, Dennis Hopper, David Bowie en Benicio Del Toro. En dan vergeet ik de lieftallige Claire Forlani nog, als serveerster. Bowie is amusant én goed als de seniele Warhol. Nooit geweten dat hij en Basquiat een soort van vriendschap onderhielden, de film had met gemak Basquiat & Warhol kunnen heten. Del Toro speelt géén kunstenaar, maar een mannetje van de straat. Hij loopt erbij als Boudewijn Buch in een basketbalhemd. Verder is dit een film als een mixtape, kwart scenes en halve liedjes wisselen elkaar af, in een prima ritme overigens. Waiting on a Friend! Eindelijk een goed Stones-nummer gehoord. Jeffrey Wright (die Basquiat speelt) was later niet zo tevreden (elke keer als hij echt los gaan cut de film naar een liedje) maar als artistieke potpourri vond ik de film toch erg leuk.