Het
heeft iets ironisch. De latere documaker Colin Clark werd nooit
helemaal geloofd dat hij een weekendje met Monroe had doorgebracht. En
ook in deze filmversie is het avontuurtje niet echt écht. Het blijft de nostalgie van een fantasietje dat je hebt terwijl je in
de bios zit. Toepasselijk is dat allemaal wel, natuurlijk. De
droomfabriek in optima forma. My Week is als een mindere variant op
Me and Orson Welles. Een lekker filmpje, zonder al teveel diepgang. Het
drama Monroe is hier wel aanwezig, maar omdat de jongen het grootste
gedeelte van de tijd alleen maar vol bewondering naar haar koketterie
kan staren blijft het buitenkant. Je zou haast willen dat Michelle
Williams de rol nog een keer mag herhalen in een film die wél over Marilyn zelf gaat. Dan mag die rare intellectueel Miller ook weer opduiken. (Die
leefde zijn eigen fantasietje voor een paar maanden.) Williams is wel
weer fantastisch hoor, en bijna onherkenbaar. Een andere klasbak-rol is
voor Kenneth Branagh die uitpakt als de groteske Laurence Olivier. Een
man volkomen uit de tijd, die met een ster die hij niet begrijpt een
komedie probeert te maken die óók al volkomen uit de tijd is. Het zorgt
voor een hoop koddige misverstanden waarin method acting coach Paula
Strasberg de voorzetjes geeft. Zij doet denken aan die uilige modewatcher in
Zomergasten, en wordt op gemoedelijke toon belachelijk gemaakt. Aan de
zijlijn mag ook Emma Watson als het Zoe Kazaneske muurbloempje meedoen.
Die rol had nog wel wat groter gemogen, dan had de film een echt hart
gehad. Maar ja. Marilyn Monroe verblindt alles en iedereen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten