Een warboel, en een typische Nederlandse
tv-film-productie. Ik had meer verwacht van de combi Pieters Kuijpers en Theo
Maassen, die dat 'genre' in
TBS nog ontstegen. Hier
lijkt Kuijpers gewoon in zijn krantenknipselmap te hebben gekeken, en
'de dingen die in het land spelen' op een hoop te hebben gegooid. Zonder
te bedenken wat hij nou écht wil zeggen. Ingrediënten: geweld tegen
hulpverleners, hufterigheid, de vrijheid van meningsuiting, én de
inmiddels volslagen afgezaagde 'allochtonen'-discussie. Vooral het
laatste aspect voelt aan als mosterd na de maaltijd. Daar zijn we nu wel
klaar mee. Het is niet verkeerd dat rond Fortuyn 'dingen' eens
gezegd worden, zodat mensen zich realiseerden hoezeer ze zich lieten
leiden door onderbuikgevoelens. Als de woorden klinken wordt ineens duidelijk hoe hard ze zijn. Theo Maassen speelt een ambulance-chauffeur, sowieso
geen fijn baantje. De film laat hem echter alléén maar ellende
tegengekomen (en lijdt aan een overdaad aan actie). En dus knapt Theo.
Een 'kutjochie' (de film waagt zich niet aan het Oudkerk-woord) is
het slachtoffer. Met een hoop muziek en teveel slowmo breekt de hel los,
om dan – gewaagd – ineens op zwartwit (ha!) beeld over te stappen. Ik
denk 'nu begint het'. Het kleinschalige persóónlijke drama van een
getraumatiseerde man. Dat klopt. Maar het is níet kleinschalig. Kuijpers
vond namelijk nog een artikeltje... Over Koninginnedag. Bonuspunten
voor Stuurbaard Bakkebaard, en de cavia, dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten