Ook hier
klinkt de waarheid in de gezamenlijke doucheruimte, waar wat
vrouwen uit een niet nader gespecificeerd islamitisch land hun ellende
overdenken. Het dorpje waar ze wonen heeft geen waterleiding, en
aangezien 'water bij het huis hoort' moeten de vrouwen het gaan halen
bij de bron. Een flinke tocht die zelfs tot het verlies van baby's
lijdt. Je zou denken dat de mannen daar ook niet blij mee zouden zijn,
maar aan traditie doe je niets. Les Femmes des Sources is – het zal
duidelijk zijn – een typische pamflet-film. Dat wij westerlingen de
boodschap van soft powers inmiddels wel kennen is dus niet zo
belangrijk, het valt te hopen dat men de film 'daar' ziet. Wat ik
betwijfel. Daarvoor is de film te onverbloemd, in beeld én dialogen. Om
iets te bereiken gaan de vrouwen namelijk in 'vrijstaking'. (Wat ik
bijna seksistisch vind, alsof dat het enige is wat je kunt als vrouw.)
De liedteksten (er wordt aanstekelijk gezongen) zijn wel ietwat
symbolischer van aard, nou ja. 'De aarde is dor, terwijl de man sinds het begin
der tijden van sproeien houdt'. La Source des Femmes is als het ware de
lieve versie van
The Stoning of Soraya M, zo delen beide films het
cliché van de oude doorrookte weduwe die wél durft te rebelleren. Ik had eigenlijk
het gevoel dat Les Femmes meer vanuit de wereld waar het over gaat zelf
kwam; maar de film werd opgenomen door een Roemeens-Joodse Fransoos. Globalisering heeft zijn voordelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten