Jemig. Alle clichés van de vaderlandse film
komen langs, en toch is dit héél vreemd. De film verschuift gaandeweg
van intrigerend naar lachwekkend, tot op het verbijsterende af.
Misschien ligt het aan de Vlaamse regie, al is het script toch echt van
Mijke de Jong. Lena deelt de hopeloze eenzaamheid met de meisjes uit het oeuvre van De Jong. De dikke tiener Lena doet aan linedancing en laat zich verder
bij tijd en wijle nemen door een willekeurige ongeïnteresseerde jongen.
Op haar werk (in het kinderdagverblijf) moet ze de successen van haar
vriendinnetje Lisa Smit aanhoren. Een mooie setup voor Belgische
treurigheid. De eerste vijf minuten zijn bijvoorbeeld Dardennes-magisch,
en de cinematografie is sowieso goed. Dan belanden we bij het meisje
thuis. Het klopt voor mijn gevoel al niet dat ze nog thuis woont
(misschien had ik ze weer wat ouder gewild). Maar de moeder! Het totale
tegengestelde van Lena. De twee zijn totaal ongeloofwaardig samen, en
dan heb ik het nog niet over het beroep van moederlief. Ik moest hardop
lachen. Nog een graadje gekker wordt het als Jeroen Willems (RIP) een
grotere rol mag gaan spelen. Hij is de vader van de zeldzame jongen die
Lena werkelijk lijkt te mogen. Maar KameLEoNA is dik genoeg voor twee
mannen! Rifka Lodeizen is overigens ook nog aanwezig, maar puur voor de
goodwill denk ik, in haar enige scene van belang is ze 'out of focus'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten