Was
Cosmopolis nog fascinerend mislukt, A Dangerous Method (de tweede
Cronenberg 'van dit jaar') is saai en mat. Zoveel gevaarlijks of
spannends lijkt er bijvoorbeeld al niet te zijn aan de methode van Freud
(en Jung). Dat ze met patiënten aanpappen is van alle tijden, en om nou
te zeggen dat die daar erg onder lijden.... Ook de 'ruzie' tussen de twee
blijft nogal muggenzifterig vaag. Elkaar met brieven in de haren zitten
is filmisch ook niet zo interessant, en wat rest is een wat jaloersige
tweestrijd zonder onderwerp. Was de film maar over hun gezamenlijke
Amerikaanse reis gegaan! Zonde van de kwaliteiten van Fassbinder en
Mortensen. De laatste is als Freud overigens érg dandyesk, hij is
bepaald geen vies oud mannetje. Jung lijkt me beter kloppen als strikte
(en repressed) reiziger door een psychologisch wonderland, dat hij
eigenlijk niet durf te betreden. Meest irritante aspect aan A Dangerous
Method is 'patient zero' Keira Knightley; in eerste instantie legt ze
teveel 'grinta' in haar rol, terwijl psychologische problemen op doek
juist hard aankomen als ze moedeloos worden geaccepteerd, zie
bijvoorbeeld het 'vogelmeisje' in
Rois et Reine. Hier gaat het toch al
snel (wat zeg ik binnen vijf minuten) met veel geschreeuw over masturbatie
en een vadercomplexje. Is dat in elk geval nog intens, Knightley's
nep-Russische accent is pas echt insane. Ik weet niet in welke volgorde
ze de scenes hebben opgenomen, maar keeg sterk de indruk dat ze ergens
tegen haar hebben gezegd 'effe dimme Keira'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten