De beeldtaal van de oude Russen is
écht anders. Rare hoeken (veel van onderaf, voor een Leni Riefenstahl-megalomaan effect), afgewisseld met dicht op de huid gefilmde
passages. Voor een docu-sfeer zorgt dat laatste vreemd genoeg niet, maar
de shots zijn enerverend, en soms (in een knus tentje, bijvoorbeeld)
ook mooi. Vier geologen zijn op pad in Siberië, op zoek naar diamanten.
Ik denk: ha, dat wordt een parabel waar diamanten voor hebzucht (lees,
het Westen) staan, en de crew kapotmaken. Niet voor niets is de film toch
begonnen met een eerbetoon aan de Sovjet-Pioniers en zingen de twee
jongere expeditie-leden – een seventies-achtig stelletje avant la lettre
– 'scouting'-liedjes. Geen volk dat zo smakelijk hoerrra, hoerrra kan
roepen trouwens. Nu gaat de expeditie inderdaad ten gronde, maar de
diamanten worden voor Volk & Vaderland gezocht, en zijn daarom júist
van smetten vrij. ('Eindelijk af van het buitenlandse
diamant-monopolie!') Tijdens de speurtocht raakt een van de oudere
bebaarde gidsen verliefd op het jonge geologen-meisje. De andere gids
schrijft juist vrome brieven aan zijn geliefde thuis. Verwarrend genoeg
wordt de liefde voor het meisje onthuld door middel ván een brief.
Daardoor zijn de twee gidsen aanvankelijk wat lastig uit elkaar te
houden. Een fenomenale bosbrand lost dat '
into the wild' op. Het laatste
half uur is redelijk trippy, met een zeer fraai fata morgana-sequentie.
Helaas is dat nét niet het slot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten