Ik was helemaal vergeten dat
dit cinema-jaar een Audiard-film 'bevatte'. De buzz zal snel zijn gaan
liggen, en da's niet zo vreemd: De Rouille et D'Os is een verschrikking. Behalve een
paar mooie shots en Audiards prima muzieksmaak (Bon Iver heeft dit jaar
goed verdiend in de licensing) blijft erweinig overeind. De
openingsscenes introduceren een pa die met zijn zoontje door het stadsleven doolt, waarna de man bij zijn zus crasht en in een sjofel
nachtbaantje belandt. Het lijkt de setup voor een goeie noir, zeker als
hij daar een schaarsgeklede dame bevriend (waarvan hijzelf en de
clubbezoekers denken dat het een hoer is). In werkelijkheid blijkt de
dame orka-entertainer (!) en ontstaat een moment het idee dat dit een mozaïek-film wordt, als een soort Short Cuts. Maar de levens van de
vrouw (Cotillard, ik vind ze verschrikkelijk) en man (spierbundel
Schoenaerts) worden, helaas, toch gekruist. (Spoiler!) Ik dacht net, zouden
die orka's nooit mensen eten? Serieuzer: chemie tussen de twee
ontbreekt net zo finaal als de lichaamsdelen die Cotillard in deze
'amputee porn' al snel moet gaan missen. (De melodrama-factor gaat heel
snel diep in het rood.) Probleem is vooral dat ook in die eerste
nachtelijke scene de vonken tussen de twee totaal niet overspringen.
Iets wat wél cruciaal is voor het plot. Nu blijven de twee elkaar
opzoeken in een verhouding die tot en met de laatste scene irritant
hapert. Schoenaerts wordt als de intellectuele Van Damme ondertussen
ingezet voor een bizar
Fighting-subplotje, dat o.a. zus en zoontje doet
ondersneeuwen, terwijl de matpartijen ook nooit echt lekker worden. En
dan is er nog het onbedoelde grappig einde. Een
film die na een tijdje een neergaande lijn inzet krijgt die eigenlijk nooit
meer omgebogen. Zo ook hier niet. De grappen liggen voor de hand: Audiard zakt door het ijs en de kijker blijft afgestompt achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten