Een
hele lange documentary, in mijn geval, want ik keek de drie uur durende
extended version. (Ik geloof dat ie een uur minder is, in de bios.) Het
zal allemaal weinig uitmaken, want dit is au fond een vrij armetierig
tv-dingetje. Woody Allen lijkt me veel te beroemd om gewoon zijn leven
en werk chronologisch na te gaan zitten vertellen. Je moet wel een idee
hebben (een centrale vraag, bedenken!) wát je nou met je docu wíl,
welk punt je wil maken. Niets van dat hier. Ik had wel eens een boek
over Woody gelezen, dus nieuwe dingen heb ik ook niet geleerd. Zijn
jeugd blijft mooi, de man is zó oud. 'Gags' schrijven voor
krantencolumns als vijftienjarige, en dan voor je twintigste als
sketches op het toneel regisseren (en niet van de minsten). Een ware
child genius, en eerlijk gezegd geloof ik weinig van zijn neuroses en
stage frights enzo. Die duurden wellicht een weekje, en zijn nu in
dienst van zijn persona opgeklopt. Woody laat in de docu ook hier niet
meer zien dán dat persona (zou hij zichzelf diep van binnen nog kennen,
of zou hij puur wérk zijn geworden?). Elke twee zinnen die hij spreekt een
kleine kwinkslag, meestal ten koste van zichzelf. De talking heads zijn
allemaal uiterst beleefd, de katholieke theoloog en filmkenner Robert
Lauder is het meest Herzogs, en Meriel Hemingway is nog altijd
prachtig... Ik hoop dat Woody er snel weer eens een in zwart-wit schiet,
want die blijken ook hier in fragmenten weer stuk voor stuk fantastisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten