Ken Loach dacht: 'dit keer
niet!'. De working class hoeft het ook niet altijd voor de kiezen te
krijgen, terwijl juist dit hoofdpersonage er wél om vraagt. Het mannetje (cf.
Lebbis of een willekeurig opgefokt voetballertje) heeft een lang
strafblad, en staat in het intro weer eens terecht. Hij mazzelt met een
werkstraf. Loach is eerlijk, en toont in een flashback het gebeurene,
versneden met een voor de regisseur typerende scene, waarin het
slachtoffer en de dader elkaar onder begeleiding ontmoeten. Kunnen de
slachtoffers wat woede ventileren, en is de kijker de klos. Het is
moeilijk de jongen de rest van de film iets te gunnen. En dat is toch
wat er na tien minuten gaat gebeuren. Een positieve wending. Loach is
zéér gul, hij had de jongen al een zwanger vriendinnetje gegeven (een
prachtig Marleen Veldhuis-meisje, zijn alle 'Siobhans' knap of niet?).
Maar qua scenario had de film het zonder haar kunnen én moeten stellen.
De film gaat vooral over de matties van die community service. Wat
begint als het schilderen van een pand, leidt tot een vriendschap met de 'projectleider' (de ware engel van de film). Een rondleiding
in een brouwerij (ik denk: 'die zullen er wat geld in hebben gestoken')
loopt uit tot een dik uur whisky besnuffelen, door de mond laten
glijden, en de lolligste heist in tijden. Dat alle andere convicts flat
characters blijven is zonde, maar het verhaal is dermate cosy en
goedmoedig dat we hier haast met een recente minor Woody Allen van doen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten