Atmen

Oostenrijk, altijd fijn. Mooi smeuïg Duits, en de mensen hebben 'r die geweldige mengeling van Grüß Gott-vriendelijkheid en cynisme. Het Weense Atmen bestrijkt met drie terreinen er net even één teveel. De film toont niet alleen weer eens de invloed van de Dardennes aan (Le Fils is héél dichtbij), het is ook een gevangenisfilm, én familiedrama. Dat laatste had niet zo concreet moeten worden. Het lijkt alsof de scenarist dacht, hm een jongen in een gevangenis. Waar is zijn familie? Laten we hem géén familie geven. Maar in plaats van het daarbij te laten, is de jongen geadopteerd, en net achttien, dus met de kans zijn biologische moeder op te zoeken. (Ik heb het vaker gezegd: adopteren leidt enkel tot lijden, voor alle partijen.) Het jeugdgevangenis-aspect aan de film is uitstekend, ik moest denken aan die jongen die onlangs 'door een politiekogel werd getroffen', zoals dat eufemistisch heette. Hij stond net als ons hoofdpersonage op het station te roken, met zijn ziel onder de arm. Unser jongen mag op verlof, en na een verknald baantje vind hij zijn stiel. Hij treedt in dienst bij een begrafenisonderneming, een onderwerp dat filmisch perfect werkt. (Was er recent niet zo'n Japanse draak-Oscarwinnaar?) Het poetsen en aankleden van lijken zorgt voor ademloze (!) scenes, waarmee de film middenin piekt. Daarna komt moeder tevoorschijn, en wordt het allengs saaier. De pijnlijke kalmte is weg. De kortstondige ontmoeting met de buitenlandse toeriste ('where are you going?' Prison' 'Oh you're a guard!') mag er echter wezen. Met een zeventiende plaats in mijn eindejaarlijst deed ik 'm eigenlijk nog geen recht.