Zou de Amerikaanse politie - net
als het leger - ook films financieren? Dit is een bejubeling van de flikken,
ironisch genoeg door ze als gangsta's af te schilderen. (Zie ook
Tropa de Elite.) Public Enemy knalt in de openingsscène door de speakers
terwijl patrol collega's Gyllenhaal en Peña een stelletje verdachten
afmaken. Cause that's how we roll. Het lijkt wel oorlog. Die zou er
sowieso wel eens kunnen komen, als de Mexicaanse kartels de grens
oversteken; er wordt ook hier aan gerefereerd. Zover is het nog niet, en dus kunnen de agentjes hier nog baby's uit huizen
redden... De 'bromance' tussen de twee is een van de beter aspecten aan de
film, al zijn de eindeloze liefdesbetuigingen wel wat overdreven. Het onderlinge
geginnegap werkt echter prima. Dieptepuntje van de film vormt Anna
Kendrick. Gyllenhaal zoekt een 'intelligent' meisje (en vertelt zijn
maat dat 'de bitch' zelfs een universiteitsdegree heeft). Enter
Kendrick: die de hele film een duckface trekt en er bijloopt als de
'overly attached lover'-meme. Heel, héél pijnlijk. De film laat sowieso
teveel steekjes vallen. Gyllenhaal filmt zélf alles (docu-feel!) maar je
verwacht dan toch ook dat mét die beelden iets inhoudelijks gebeurt.
Het laatste half uur (als de agenten met steeds meer shit moeten dealen) is wel behoorlijk spannend, al is het einde dan weer gênant. Two
cops, 1 hispanic, 1 white. Which one will survive? Mooiste WTF-momentje.
Golden Earring's Twilight Zone op de soundtrack (tijdens een
huwelijksfeest). George Kooymans forever!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten