Zou het nou aan het script liggen, of
behoort het boek van Don DeLillo toch al niet tot diens beste werken...
Want zo te horen heeft Cronenberg de dialogen gewoon
linea recta uit het boek gelift, wat op zichzelf een mooie wonderlijke sfeer
geeft. Iedereen praat heel toneelmatig intelligent. De cinematografie
is eveneens goedverzorgd, de muziek is van Howard Shore, en de plot in a
nutshell (de neergang van één man in één dag) heeft ook wel wat After
Hours-trekjes. Kan niet misgaan? Wel dus, want Cosmopolis is een lange
zit, ondanks die comfy limo. Het hoofdpersonage - een biljonair die ook
nog eens recent into 'oud geld' is getrouwd - bedenkt 's ochtends dat hij
naar de kapper moet. De dag besteedt hij vanuit zijn 'spaceship' aan
het vermaken van allerhande dames (beginnend bij Binoche) ondertussen pogend ook zijn nieuwe eega tot vleselijke conversatie te verleiden. Het
blijft bij 'gewoon' gebabbel. Ondertussen storten de financiële
markten (en dus zijn geld) in en zien we een anarchisten-actie met Buñuel-trekjes. (Een van de betere elementen.) Maar alles staat en valt hier
toch met een bepaald soort magische monologen die je echt de film in zouden
trekken. Enkel Samantha Morton (oh Samantha!) krijgt het voor elkaar. En dat ligt echt niet alleen aan haar hoge voorhoofd. Prompt is ook de
tekst fascinerend. Ze is dan ook de futuristische 'chief of theory' van
het bedrijf. Het einde, met Giametti in ET-vermomming, zou spannend
moeten zijn, maar voegt bar weinig toe. 'What is the flaw of human
rationality? It pretends not to see the horror and death at the end of
the scheme it builds.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten