Nieuwe
samenwerking van Reitman en Cody, het Juno-duo. Nu was Juno wérkelijk
een Young Adult, de ironie van deze film zit 'm erin dat het
hoofdpersonage (Charlize Theron) er wél zo bij loopt, en zo handelt,
maar dik in de dertig is. Van het type: 'All my friends are getting married or pregnant, I am just getting more awesome.' Stuck in the past, en in de boeken die ze
schrijft (in het 'young adult' genre dus). Het levert zeker in het begin
fijn mumblecore-genavel op. Theron is goed als een vrouw die veel te
kritisch op anderen is, en veel te aardig voor zichzelf. Ze rijdt in
haar blitse mini van 'the big mini' (Minneapolis) naar het dorpje uit
haar jeugd. De jongens van de high school zijn getrouwd of geflopt, en
de dame zal de boel eens op scherp komen zetten. De film schiet heen en
weer tussen rake details en scenario-constructies. Hit and miss. Moeder
spot haar dochter Theron. 'Have you been avoiding me?' 'No I was
plánning on calling you'. In het ouderlijke huis aangekomen is ook pa
aanwezig. Ok, het is een detail, maar ik had van die man ('Hi George')
de nieuwe vriend van ma gemaakt. Of is het hoofdpersonage zo eigengereid
dat ze (slim en mooi als ze is) zelfs geen oogappeltje van pa is
geworden? 'Psychotic prom queen bitch' fluistert de concurrentie. Theron
komt natuurlijk voor haar oude vlam, en natuurlijk gaat dat gênant mis.
Te erg mis, wat mij betreft. Want scenariste Diablo Cody is wel zo
iemand die – heel Hollywoods – alle lijnen in één verdwijnpunt oplost,
en daar op het eind ook nog de loserige gewetensvolle bijrollen bij
betrekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten