Rebelle

Weer een Canadese film, en weer met kinderen. Maar dit is toch heel andere kost. De regisseur heet Kim Nguyen, en het Afrika (niks Canada dus verder) dat we zien lijkt meer op een Apocalypse Now-achtige jungle in Vietnam. Maar dat wist Conrad al natuurlijk... Kind kun je ook niet meer zijn als je in een niet benoemd land door een kindsoldaten-leger wordt ontvoerd. Toch blijven de gruwelijkheden nog (relatief!) beperkt, het gaat hier vooral om de droomachtige, bedwelmde sfeer. Het ontvoerde meisje krijgt visioenen van de doden (prachtig verbeeld) en ergens is dat haar redding. De mannen uit het leger laten zich toch al leiden door geheel eigen voodoo-kompassen, en hebben al een albino-tovenaar bij zich. Ook dat is nog een kind, en de vriendschap die ontstaat - tussen het geweld door - is heel erg lief. Er is zelfs tijd voor een ritje op de scooter (zie honderd Aziatische films). Bovendien barst Rebelle, in het Engels overigens War Witch getiteld, zoals elke goede Afrikaanse film van de muziek. Ook on screen wordt er volop gezongen en getrommeld. Maar elke keer als het wat al te romantisch en bijna idyllisch dreigt te worden (op zoek naar een 'witte haan' bijvoorbeeld) halen de visioenen het meisje in. Haar afrekening met alle levende én dode vijanden is een soort 'birth of a continent'. Gelukkig, wat hoop: 'Ik heb geen geld'. 'Dat heeft niemand hier, stap in!' (Carpoolen is goed aangeslagen in Afrika.)