Lekker
ouderwetse horror-film, in authentiek Britse gothic novel-stijl, dus met
een heus 'spookslot'. Het chateau van de 'enfants perdu', zou je kunnen
zeggen. Daniel Radcliffe (van jongs af aan bekend met magische krachten)
ziet er nog wat te jong uit voor zijn rol als vader (en weduwnaar).
Zijn baard blijft iets opgeplakts houden. Niettemin waardeer ik in 'm
dat hij zichzelf als voormalige nerd níet heeft opgepompt. (Denk maar aan
Jake “Donnie Darko” Gyllenhaal.) Radcliffe reist voor een of
andere zakenfirma naar een mysterieus dorpje, waar iedereen (naar goed
Straw Dogs-gebruik) de luiken voor hem sluit. De enige uitzondering is
de lokale rijkaard, en diens geflipte echtgenote. Radcliffe had nog wel
wat meer dialogen met deze lui mogen hebben, want nu is ie wel erg vaak
alleen. In het kasteel bijvoorbeeld, waar de film heel retro op
geluidseffecten drijft. De 'geestelijke' trauma's worden niet vreselijk
spannend, maar de duistere en vooral modderige omgeving speelt wel een
smakelijke rol. Het slot ligt op een soort eilandje in een moeras, dat
bij 'high tide' niet meer te bereiken is. In de allerbeste scene moeten
Radcliffe en zijn enige vriend letterlijk het moeras in, om wat
bewijsmateriaal te confisqueren. Interessant, in die spannendste scene
gaat het puur om handeling, van geesten is niet eens sprake. Het slot
beviel me ook, en is Poe-tisch. Geen flauwigheid, maar gepaste
metafysica. Een goede horror-film kan niet zonder offers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten