Misschien hadden ze Streeps
oeuvre-prijsje voor The Iron Lady tot deze film uit moeten stellen. Hope
Springs is, zeker voor Amerikaanse begrippen, open over ouder worden en
imploderende huwelijken. Tommy Lee Jones en Meryl Streep spelen het
bedaagde echtpaar, in een huwelijk dat al decennia stand houdt. Als je ten minste nog van een huwelijk kan spreken als er nauwelijks meer gecommuniceerd wordt,
en men in aparte bedden slaapt. Van dat laatste maakt de film een groot
probleem, zodat het al snel duidelijk wordt dat de film niet over de
psychologie van de twee gaat. (Vind ik die ander nog wel áárdig?) De
makers (en therapeut Steve Carell, die het huwelijk moet redden) denken
dat een goed huwelijk om seks draait. ('Sexercises' kondigt Carell
triomfantelijk aan, terwijl hij als 'n echte psy zijn benen over elkaar
vouwt.) Volgens mij zijn er heel wat huwelijken die kapot gaan terwijl
de seks er nog wél is, maar goed, filmisch gezien is het natuurlijk wel
een lekkere concretisering van het probleem. Kun je aan de slag met...
bananen. En als een stelletje studenten in de bios met ritsen klooien. Na een tijdje
wordt dat toch aandoenlijk, al geldt hier wel weer het aloude bezwaar
van de door Hollywood voorgeschreven hobbels in de laatste akte. De
eerste is onnodig, de tweede is wél cruciaal en verdient een hele film.
Wat als je weer terug thuis bent, na een therapieweekje. Back to old
patterns. Die worden hier in vijf minuten afgedaan zodat het 'eind goed al
goed'-einde bijna ongeloofwaardig wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten