Deze
kwam in een staat van Kerst-landerigheid toch weer heel hard binnen. Ik denk
dat een goed voornemen voor volgend jaar kan zijn dat ik me eens wat
minder in dit soort hoofdpersonages ga zitten herkennen. ('I am not a
sad story, but a life'). Anyway, The Perks heeft ook lichtere kanten
hoor. Leuk is de vreemde tijdloosheid van het verhaal. Ik kon er lang geen wijs uit of het nou '70, '80 of '90 was. De kids zijn fan van Rocky
Horror Show (seventies toch?), de Smiths (eighties) én Ani DiFranco
(nineties). Retro als ontsnapping. Bij vlagen doet het ook wel denken
aan een jeugd-versie van Cameron Crowes classic 'Singles'. Maar bovenal
is dit een kruising van
Submarine en
Ordinary People. Een loserig
jongetje (vooral op zijn fraaie stém gecast volgens mij) begint aan de
high school na het jaar daarvoor 'in de problemen te zijn geweest'. Op
school is hij het muurbloempje tot hij zich weet aan te sluiten bij een
vriendengroep. (Of zij trekken hem erbij.) In het groepje treffen we die jongen van
We Need to Talk about Kevin in een extravagante rol, en met een bijzonder frisgekapte Emma Watson
als Smiths-meisje wordt dat al snel heel gezellig. Ondertussen
leren we in vreemde, stroeve flashbacks van die 'problemen', en gaan we
eigenlijk in noodgang op een crisis af. Het einde had ietsje minder zoet
gemogen, maar de film zegt mooie en herkenbare dingen, over crushes en
'malen'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten