Miranda July-haters moeten opletten,
de wereld in deze film heeft hetzelfde hipster-gehalte, maar de
irritatie blijft verrassend genoeg uit! Sterker nog, ik heb zitten
lachen om Lena Dunham, die vol zelfspot de problemen van de moderne
(rijke) loser neerzet. 'I wouldn't get too excited about that paycheck.
It's pretty disappointing. After a while, I just stopped picking mine
up.' Om te beginnen gaat haar hamster al dood, iets wat July nooit over
d'r hart zou kunnen verkrijgen. Het beest belandt in de vriezer. Ook het
meisje verkeert in een bevroren toestand. Uit met d'r vriendje, diploma
gehaald (in film theory, waar je niks mee kan als je geen potentieel
beroemde filmmaker bent) en terug bij ma en zus. Meestal worden dit
soort hoofdrollen door mannen vertolkt. Tiny Furniture is alleen al
geslaagd doordat we heel naturel een dikke vrouwelijke
quarterlife-crisis te zien krijgen. Meisje ontmoet dorks in allerlei
soorten en maten. (“He's a real big thing on YouTube”.) De leukste (en
later ook meest emotionele) scenes zijn die met moeder en zus. In dé
scene van de film krijgt Lena een woede-uitbarsting. Ze weet dat ze zich
aanstelt, maar tegelijkertijd is haar 'ik word hier zo in de steek
gelaten'-rant tegen moeder raak en hilarisch. Stel je ma voor als die
modewatcher Lidewij, en denk er dan zusje bij, ook met zwart hoornen bril,
maar mét strak lichaam. Lena
wijst naar haar verwanten: 'Cause you two are some kind of gang!'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten