Deed Andy van der Meyde ook een
keer... Cameron Crowe wordt een dagje ouder, en zijn output almaar
sentimenteler. Het is dat er hier wat leeuwen rondlopen, anders bevatte de
film echt geen enkel scherp randje. Het lijkt wel live action Disney. De
film drijft puur op budget, waardoor Cameron Crowe bijvoorbeeld z'n
bekende cassette-bandje met onverslijtbare classics mee kan nemen. Tom
Petty, Cat Stevens, Bob Dylan, enzovoorts. Matt Damon speelt 'n
Baumgartner-achtige vader, immer op zoek naar avontuur. 'But nothing
could prepare him for this'. Vrouw dood. Mid-life crisisje. Ondanks
verwoede waarschuwingen van broer Thomas Haden Church - kan Hartley niet
eens een stoner-comeback met hem maken, hij maakt zelfs een
Altered States-grap! - koopt papa 'Kluun' van een lollige Murth the
Man-o-Script-makelaar een dierentuin. Als motiefje figureert de 'wijze'
levensles dat je '20 seconden moed' moet tonen. Zélf doet de film dat
nergens. Zo is dierentuinopzichter Scarlett Johansson géén lesbienne,
waar haar hele uiterlijk (en een opmerking over 'girlfriends') om
schreeuwt. (Bernhard, bij het zien van Scarlett in een beige
junglepakkie: 'en darum sponsor ik al 50 jahre WNF') Ook de kalverliefde
tussen zoonlief en gebreide trui-meisje Fanning is lafjes en wordt
besloten met... een voorzichtige knuffel. Nou, nou. En dan is er nog de
slechtste deus ex machina van het jaar, omdat de film heel Democratisch
met geld worstelt. (Want hoe kan een 'eenvoudige' journalist eigenlijk
een zoo kopen?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten