Zou
er nog iets van de
Midnight-magie zijn blijven hangen, dat was de
vraag. Het antwoord is 'ja', maar vooral bij de kijker. Qua scenario
keert Woody gewoon terug naar z'n matige recente output-niveau, maar
ik had er nu zelf weer meer zin, en vergaf 't hem. Fellini-odes, wie kan
ze haten.
The White Sheik lijkt hier ineens een meesterwerkje; Woody
blijft een enthousiasmerend liefhebber van cinema in zijn algemeenheid. Het Fellini-eerbetoon is een van de vele
hier aanwezige puzzelstukjes, die eigenlijk niet écht bij elkaar
passen. Zo is er een segment rond Benigni, die van de een op de andere
dag zomaar 'beroemd' wordt. Het soort absurdisme dat je ook in Woody's
verhalenbundels aantreft. Daar zou je ook de (leuke) opera-grap kunnen
vinden, die teveel wordt uitgemolken. De rest van de film gaat over een
hele collectie stelletjes. De cast is vooral beroemd (en meer niet).
Ellen Page en Jesse Eisenberg, of Christina Ricci en Jason Biggs, what's
the
difference? Een raadselachtig element vormt Alec Baldwin. Hij speelt
als het ware Eisenbergs onderbewuste, maar aangezien andere karakters
óók tegen Baldwin spreken kon ie niet imaginair zijn. Of toch? Hoe dan
ook, slecht uit- en afgewerkt hangt ie er maar wat bij. Hetzelfde geldt
voor mijn favoriet Greta Gerwig die soms letterlijk uit beeld wordt gehouden in
een paar van de films rommeligste scenes. To Rome with Love verschilt
van andere buitenlandse projecten van Woody door de inzet van de 'inlandse'
cast. De Italianen hebben duidelijk nog wat te winnen. Ze gaan er vol
voor. Hun spirit maakt de film nog best ok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten