Ik dacht even dat de rol van Buck door
Belushi werd gespeeld, vlak voor zijn dood. In een 'oompje komt de
school vertellen how it really is-scne zit door het hoedje ook wel iets van
een Blues Brothers-vibe. Maar het is dus John Candy, die nog een paar
jaar te gaan had. (En verder vast even mateloos was.) Uncle Buck komt op de
kinderen passen, als de pa en ma wegens familie-omstandigheden de hort op
moeten. Dat wordt chaos, maar voor John Hughes' doen is de film
best bitter. De ouders waren al saai en suf, en oom is en blijft ook
maar een loser, net zoals de oudste dochter in het gezin een échte puber
blijft. Ik zat na tien minuten al van 'kom op jongens, group hug!' en de
kleine kids zijn daar ook wel vóór, maar zo fysiek wordt het nergens.
Oom houdt zich gaandeweg vooral bezig met het voorkomen van een
amour de jeunesse (…) net zoals Hughes zelf weer eens vooral in het
vijftienjarige meisje is geïnteresseerd. In de leukste sequenties is het
slapstick-gehalte (met dure porseleinen borden) gelukkig wel hoog, of is de hele troupe aanwezig. Zo geschiedt op de bowlingbaan, waar zelfs de Coen bros nog
wat inspiratie lijken te hebben gevonden. (De man met de
tandenstoker is classic Coen, en er loopt trouwens ook nog een
Ludo-look-a-like rond als horse track fixer, een plaats waar Uncle Buck
helaas nooit belandt.) Vermakelijke film. Iconische hoofdrol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten