Meek's Cutoff he. De wildernis,
het naturalistische licht (en cameravoering), het aspect ratio, én ook
een detail als een tekeningetje als openingsbeeld. Andrea Arnolds
Wuthering Heights is goed óndanks het afgesleten verhaal. Het eerste
half uur is even rommelig als prachtig. Heathcliff is plots een
negerjongen uit Liverpool geworden (net de sailor in
A Taste of Honey) en hij sluit al vroeg vriendschap met zijn soulmate Catherine,
die dan nog wat van een boerentrien heeft. De twee rennen door de
modderige highlands, terwijl Hindley zich tot racist ontpopt. Er zijn
magische overgangen van seizoenen, je hoort er bijna het o zo ouderwetse
geluid van een dia-apparaat bij. Dan vertrekt Heathcliff en vind ik het
voor het eerst jammer dat deze bewerking niet nog vrijer was. Net als
de thuisgeblijven meisjes was ik heel benieuwd wat de jongen nu (voor
fouts?) uitvoerde. Hij keert in elk geval terug als een soort
soulster-Prince. Niet zo gek dat óók Isabella voor 'm valt. In die
tweede helft voel je weer dat het verhaal van Brontë eigenlijk heel
modern is. Catherine wil alles. En de geborgenheid van een goed
huwelijk, én die fijne minnaar. Ook bij Andrea Arnold gaat ze daaraan
onderdoor. (Dat is dan weer minder modern.) Het laatste uur is – zoals
verwacht – meer romantisch relatiedrama, maar in dat magische eerste uur
is Wuthering Heights meer Thomas Hardy dan het ooit is geweest. Dooie
beestjes en bevallingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten