Hele fijne
Amerikaanse indie. Ik moest aan Gilliams Tideland denken, en niet voor
het eerst. Die film van Gilliam leek bij het kijken mislukt, maar kwam
dat niet gewoon door zijn grote naam? Krijg toch het gevoel dat hij wel
wat aardige dingen aanstipte. Beasts of the Southern Wild opent met een
prachtig haast symfonisch in intensiteit toenemend 'intro' van zeven minuten, tot de titel
verschijnt. Het zet daarmee meteen de toon, voor een debuut vol
zelfvertrouwen. De film gaat over een meisje dat in zeer bijzondere
omstandigheden zelfredzaam dient te worden. Het mooie is, dat lijkt
prima te gaan zolang de mysterieuze vader nog in de buurt is, maar
naarmate de film vordert, en de vader er slechter aan toe raakt, zie je
het meisje langzaam tot het jonge kind worden dat ze is. Pa en meisje
wonen in een Peter Pan-achtige wonderwereld, die ze de Bathtub noemen,
ergens in het moerassige zuiden van de VS, een gebied dat officieel
onbewoonbaar is verklaard. Dat weerhoudt tientallen hele en halvegaren
er niet van er hun geheel eigen maatschappijtje op te richten. Maar net
als in Take Shelter haalt de ecologie het paradijs in. 'The storm is
coming!' Het vormt het begin van het einde voor ons tweetal, want de
stormen komen niet alleen van buiten. Een tijdje hoopte ik dat pa
'gewoon' een gek was, die af en toe in een ziekenhuisjurk loopt omdat ie
weer eens is ontsnapt uit de loenatik-kliniek. Maar het is erger dan
dat. De film nadert zo (ook door de Beirut-fraaie maar schmaltzy
soundtrack) zonder meer het sentiment, maar zet daar bijvoorbeeld een
sequentie als de volgende tegenover. Het meisje komt plots met de
buurtkinderen 'een kapitein' tegen, die in een soort Wes Anderson-logica
denkt, en de kinderen naar een dansavondje (of is het een hoerenboot?)
meeneemt. Daar vindt het meisje kortstondig de moeder die ze zich al
zolang wenste. Iemand die je gewoon even optilt. Faulkneriaans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten