Paradoxaal,
maar de negatieve recensies hielpen hier. Ik vond 'm best meevallen.
Tuurlijk, je moet het boek hélemaal vergeten, de film is charmant noch
intiem. Zo bezien komt die verfilming toch te vroeg. 9/11 is nog altijd
te dichtbij voor Hollywood. Het moest weer een tearjerker worden, met
vleugjes patriottisme en filmster-ouders. Moeder Bullock is net Jenny
from the Block. Dat zijn nu net dingen die het boek van Safran Foer níet
bedoelde. De film-versie is echter bij momenten wel interessant fout en
kil in haar emotie-gehengel. Er zit veel woede in, en het werd me nu
pas duidelijk hoe slecht het hoofdpersonage eraan toe is. (Wellicht
'functioneren' excentriekelingen beter in boeken.) Het magere knaapje
wordt geplaagd door angststoornissen, die enkel toenemen nadat pa (Tom
Hanks) 'on the worst day' tot stof vergaat. Het eenzame jongetje mist de
queesten van zijn beste vriend, en bedenkt uit pure overlevingsdrang
nieuwe, zodat hij aan de gang blijft. De meditatie-tamboerijn moet 'm
daarbij rustig houden. Rinkelrinkel. Extremely Loud wordt bijna verknald
door extremely overheersende muziek. Desplat is érg cheesy bezig, en in
combinatie met de zeikerige voice-over is de film feitelijk bezig aan
een eeuwigdurend intro. Pas helemaal op het eind, als de belangrijkste
onthullingen komen valt het piano-getingel stil. En dan wordt het ook
even echt goed, met een fraaie dialoog in een al even kil zakengebouw.
Warmte kan het jongetje niet redden. Dat heeft Max von Sydow al vergeefs
in een zwijgende rol geprobeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten