ParaNorman

Ik dacht even dat dit die nieuwe film was van de makers van Coraline. ParaNorman is dan wel een genre-film parodie (op de oude grindhouse 'living dead'-horror flicks) maar gaat best 'diep', en met genoeg grapjes voor 'volwassenen'. Hier is een ongelukkig paranormaal jongetje het hoofdpersonage, met als enige vrienden geesten, waaronder die van zijn oma. Het stadje én zijn familie kijken hem met de nek aan. 'It's one thing being a mental case in front of your family, but not the whole freaking town!!' Een raak detail is dat het jongetje zélf – in eerste instantie althans – het dikke mede-loserige klasgenootje afwijst. Dat komt echter al snel goed, en het tweetal kan een leuk avontuur beginnen, waarin ook hun vijanden de Jetsons-achtige paranormal activities-onderzoeksgroep joinen. 'Als ik had kunnen kiezen had ik deze queeste met heel andere mensen gedaan.' Sommige clichés werken erg goed (de domme American Footballer, de blonde glossy bimbo zus) anderen worden wat minder goed uitgewerkt, zoals de pestkop, die nog zo veelbelovend begint met wat moves op een Dizzee Rascal-song. Op de soundtrack zet Jon Brion heel toepasselijk de electrobasjes van John Carpenter in, maar als altijd is Brion het meest op zijn plaats tijdens het melancholische 'meet me at Montauk' new age-einde. Dat had wel tien minuten mogen duren. Grafisch is het trouwens ook genieten, met als opvallendste detail de oren, die op een vreemd-realistisch manier doorzichtig rood-gloeien, alsof de zon erachter schijnt. Kortom: de leukste animatiefilm van het jaar. Sociale ondoden vs échte ondoden, fite!