Ontzettende
lieve road movie, die ook wel in de openingsregels van mijn
2012-
artikel genoemd had kunnen worden. De reis per Scania, met
boomstammen op de oplegger. Zo'n beetje het enige minpuntje aan de film
is dat we de kolossaliteit van het voertuig eigenlijk nooit in beeld
krijgen, we zitten heel intiem een hele film in de passagiersstoel. Zo
bevindt de kijker zich in dezelfde positie als de lifster mét
Unicef-baby die de trucker gaan vergezellen. Hij is dat overduidelijk
niet gewend. Zijn ongemak is prachtig en doet ook de kijker zich bijna
een indringer voelen. Maar dan. Hét shot van de film. De vrouw slaapt,
terwijl de trucker rijdt. Als teken van vertrouwen, dat gedurende de
eerste dag is gegroeid. Hebben de twee tot dan misschien een handjevol
tekstregels uitgewisseld, nu is het ijs gebroken, speelt de trucker wat
met de baby, en ontstaat er een voorzichtige toenadering. Uit heel veel
meer bestaat de film niet, en dat hoeft ook niet, dit is géén echte
'handelingenfilm', op heel galante wijze is er toch een behoorlijk
intense spanningslijn, misschien nog versterkt door de anderhalf uur
durende drone van de vrachtwagenmotoren (de subwoofers hadden een goede
dag). Het einde zou ik misschien nog iets té vinden, maar tegelijkertijd
ben ik dan een harteloze zak. Zo zegt de scene op een parkeerplaats
waar de trucker zijn lifster even dreigt te moeten gaan delen genoeg. Mooie
poster ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten