En Soderbergh hij
ploegde voort. Dit jaar weer twee films. Haywire is een tussendoortje in
de lijn van
The Good German. Soderbergh solliciteert duidelijk naar de regie
van de volgende Mission Impossible. De Good German-analogie bedoel ik
vooral figuurlijk, en zit 'm in kleine cinefiele odes; zoals een vleugje
Casablanca in een hangar (richting einde) en een aardige opening in een
diner. Diners in film noirs betekent een geweldexplosie. Zo ook nu.
Daarna wordt een raamvertellinkje opgezet waarin hoofdrolspeelster en
voormalig kickbokser Gina Carano haar avonturen aan een willekeurige
passant verteld. Dat lijkt me onprofessioneel voor een 'geheim agente'.
Misschien doet ze het omdat ze zelf ook niks meer snapt van het
'dubbelspel', want zo'n film is het. Ze schiet van locatie naar locatie,
en Carano blijkt of ze nou in Dublin of Spanje is méér dan haar
mannetje te staan. Zeer toffe heldin, grrrl power! Soderbergh probeert
ondertussen nieuwe dingetjes uit in de cinematografie (hectisch, flarden
zwart wit, trillerig), en de muziek doet een Schafrintje. Hét minpunt
aan de vermakelijke chaos is dat de boel als een gecomprimeerde versie
van iets groters aanvoelt. We staan in geen enkele scene lang genoeg
stil om de sfeer op te snuiven. Eén uitzondering: Carano is naar haar
vaderlijk huis gevlucht. Een
Ghost Writer-achtige prachtvilla in New
Mexico. Ze weet dat haar tegenstanders ook daar op gaan duiken, en ik
denk: ze zal zo de huishoudelijke apparaten wel allemaal aanzetten,
Point Blank-style. Helaas, het blijft bij één telefoontje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten