Het lukte me maar
niet om hiervoor een plezierige kijk-invalshoek te vinden. Eerst dacht
ik: dit kan een ont-spannende horror-film zijn. Wel alle genre-kenmerken
van het haunted house-genre, maar dat er dan uiteindelijk helemaal
níets gebeurt. Dat leek me wel wat. Toen dat na een uurtje niet echt
houdbaar meer was, probeerde ik de variatie dat het vooral postmodern
ging over hoe twee mensen elkáár angst aanjagen. Maak je eigen horror-film! Dat zou ook het uiterst zwakke acteren kunnen
verklaren. Want het gaat al mis in scene één. Een meisje en een jongen
komen een hotel binnen, ze gaan er werken. Het lijkt alsof ze er voor
het eerst zijn, en alsof ze elkaar voor het eerst zien. Wrong on two
accounts. De jongen is typisch mumblecore, met een dikke bril, een
voorkeur voor internetporno. Het meisje is oppervlakkig bekeken nóg
leuker. Het is alsof ze het knapste meisje uit een willekeurige
eindexamenklas tot haar verbijstering en zonder oefenen in een film
hebben gezet. Ze is toepasselijk mager - denk aan de ultieme
seventies-heldin uit The Shining - heeft gaten in haar spijkerbroek, en
grijpt continu naar haar astma-verstuiver. Leuk dus? Helaas. Ze kan niet acteren.
En met niet bedoel ik dat ze haar voor deze ene film een Razzie
lifetime achieve award kunnen geven. Zelfs de gewaagde grapjes – met een
verschrikte moeder en een nachthemd – gaan mis. Nee, een
Monsters is dit niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten