In zijn vorige (toch
vergelijkbare) film
Involuntary, viel het me nog niet zo op, maar Ruben Östlund is een echte Haneke-adept. In
Code Inconnu (van de
meester zelf) zat een verschrikkelijk intense scene in de trein, waarin
iemand lastig wordt gevallen terwijl de andere passagiers wegkijken. In Play
wordt die scene twee uur lang aan één stuk door overgedaan. Nee, entertaining is
het niet. Wél boeiend, al mist Östlund nog wel het raadselachtig
beklemmende van zijn voorbeeld. Ik denk dat de Scheffertjes met hun
improductieve 'de multiculturele samenleving is mislukt'-slogans Zweden
hebben bereikt. En Östlund is er de man naar om eens even flink in
die wond te gaan zitten wroeten. Een groepje donkere jongens begint
vanuit een winkelcentrum aan een machtsspelletje met als slachtoffers
een stelletje nerdy witte knaapjes (waaronder 'een Aziaat', always
blending in...). Het geniepige is dat ze niet met geweld de iPads jatten
(tien seconden en het is voorbij). Nee er begint een ware helletocht
langs tramstations en wastelands richting de mindere buurten van
Gotenburg, waar de slachtoffers nog nóóit zijn geweest natuurlijk. De
daders zijn bijna aanstekelijk sadistisch (Haneke would agree) en spelen
een soepele 'good cop/bad cop routine'. In de openbaar vervoer-passages
wordt het echt grof. (Zo verschijnt daar serieuze tegenstand.) Östlund
toont zich vooral richting einde een echte 'trololol' – het dansje! – en
doorsnijdt de crime-tale met iets te gezocht symbolisch gedoe rond een wieg. (Opnieuw in een
trein.) De wieg moet weg, wegens
safety reasons, maar niemand komt 'm halen. In welke taal ze het ook
omroepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten