A Story of Yonosuke

Ontmoet Jonaske. De Japanse sukkelaar heeft een naam die zijn landgenoten meteen doet giechelen. Een beetje alsof ik 'Urbanus' zou heten. De freshman staat (eigenlijk eerder hangt) erbij als Roberto Benigni. Volkomen verdwaasd. Helemaal opgesloten in zijn eigen domheid. Zelfs voor Japanse filmbegrippen is hij vreemd. 'Anno...' De college vibes zijn die van Linda Linda Linda, maar nóg wat ontregelender. Is dit nog humor, of gewoon pijnlijk? Het eerste half uur (van de 160 minuten!) moest ik echt wennen. Yonosuke wankelt compromisloos 'auti' door zijn nieuwe habitat. Buurvrouw schudt haar hoofd, klasgenoten zijn verbijsterd, maar zie... In al zijn oncoolheid weet Yonosuke haast per ongeluk een vriendschap te sluiten. Even later zit ie samen met die jongen in bad, te filosoferen over een meisje. Dat zou je haast normaal gaan noemen... En dat is ook min of meer de weg die wordt ingeslagen. De bildung van Yonosuke – in blits St. Maarten-shirt! – van weirdo naar, eh, een weirdo die zijn plekje heeft gevonden. Mooiste truc in deze superlieve film zijn enkele uiterst plotse flash forwards. Ineens zitten mensen te reminiscen óver Yonosuke. Het is een soort Modiano-magie. Vooruitkijken, terugkijken, nú kijken. Grootste invloed? Een stuiterend luxe koekje met de rare meisjesnaam Shoko. Dat vind ík dan weer grappig. Shoko-san!