Yolo Jodo. Al is het maar in
our miiiinds. De malle Chileen met de Suarez-grijns kreeg na The Holy
Mountain 'carte blanche'. Van zijn Franse producer dan. 'Wat wil je
doen?' 'Duun!' Het boek had ie nog nooit gelezen... Doet er ook niet
toe. Dit is de Droomfilm. Met spice als de Droomstof. Jodorowsky begint
een team van 'warriors' te verzamelen. Hij heeft slechts één doel: 'Het
bewustzijn van de wereld verruimen.' De oude baas kan het nog altijd met
smaak vertellen. Het was dan ook niet zomaar een team. Moebius en 'Dark
Star' O'Bannon, da's nog niets. Dalí moest erbij. En Welles. En Jagger.
Op dat moment had Jodo (of zijn producer) wel aan kunnen voelen dat het
bij een imaginair opusnummer zou blijven. De anekdotes zijn er niet
minder om. De oude Giger is – na de maestro zelf natuurlijk! – het meest
gedenkwaardig. Zijn Zwitserse doodsreutel vormt een psychedelische
wereld op zich. Van duistere kantjes moet de docu verder niks hebben. Er
zit niettemin een aardige tragedie in de exploitatie van De Zoon. (Met
Jodo als De Vader én De Heilige Geest.) Het arme kind werd twee jaar
lang door een Nosferatu afgebeuld. Het voormalige kind kijkt er nog
altijd ongemakkelijk bij. Bon, dat zijn details voor een goeroe.
Overwegingen van materialistische aard. Om het punt te bewijzen haalt
hij zelfs nog even zijn goedgevulde portemonnee tevoorschijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten