'Soy Dios!' En
als Jodorowsky zoiets zegt, met zijn wijdopen gepepte ogen... De gekke
regisseur speelt hier (dus!) zelf de hoofdrol, Kristofferiaans bebaard
en 'behoed'. De loner in de Western. Alhoewel, loner... In het
gedenkwaardige intro sleept hij zijn naakte zoontje met zich
mee. 'Begraaf je speelgoed, je bent nu een echte man.' Kleren waren bij
deze initiatie blijkbaar al eerder geofferd. Paradijselijk is hun wereld
niet. Ranches bezaaid met lijken, poelen vol bloed. Ik denk dat
Jodorowsky een goeie horror-film in zich heeft, maar voor ware
spanningsopbouw is ie te snel afgeleid. (En anders had de olijke muziek
de angsten wel om zeep geholpen.) El Topo valt grofweg in drie delen
uiteen. De western met dat zoontje, een hippie-deel met naakte vrouwen,
en een Herzogiaans slot. Het is vooral het lange middenstuk dat
opmerkelijk saai uitpakt. Ik heb geen bezwaar tegen onnavolgbare
verwikkelingen, maar dan moet je ze wel onbegrijpelijk láten, en niet
streamlinen met een soort computerspelletjes-logica. Jodorowsky hopt
maar van eindbaas naar eindbaas. Pas ná de battles (dus op de
terugtocht) krijgen de vergane maestro's de gezochte melancholie. De
power-up is daar. De mismaakten van Herzog dansen de polka met het
Zen-boeddhisme van 'Jodo'. Het nihilistische ego wordt spetterend
opgeblazen. Exotisch en Exodisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten