Zwart-wit? Steinbeck heeft
natuurlijk een 'echt' imago, maar ik vond het hier niet zo passen. Het
boek van The Wayward Bus is toch meer een goedmoedige, ironische
zedenschets. Slices from the pie of life. En een beetje taart barst toch
van de fruitige kleurtjes? De makers kiezen echter voluit voor glad
melodrama. Ook zonder Taylor of Newman aan boord. De mensen lijden, en
ze lijden fraai. Hun sexy uiterlijk wordt (net te) perfect in beeld
gebracht. Typerend vond ik de eerste scene met 'Pimples'. Het onzekere
gozertje vraagt aan de buschauffeur of die de bijnaam niet meer wil
gebruiken. In dat eerste shot lijkt dat inderdaad onzin; waar zijn die
'pusten' dan?! Pas later heeft de visagist er zuchtend een paar
'ingetekend.' (Om het publiek daar metéén mee te confronteren, nee dat
zou te ver gaan.) De buschauffeur brengt een groepje mensen naar San
Juan. De mannen mopperen eendimensionaal, maar er reizen wel een paar
intrigerende vrouwen mee. Jayne Mansfield is een onverbloemde hoer (ze
spelt zelfs het drieletterwoord...) al willen de mannen het nóg niet
zien. Bovendien is er ook nog een amateur-nymfo, die met strak haar en
bril de bekende Hollywood-verbeelding vormt van een té assertieve dame.
Juist dankzij dat haperend moderne vrouwbeeld – vastgelopen als een bus in
de modder – is de film nog enigszins oké.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten