Een wedstrijdje katholieke versus
protestante filmlanden zou zonder problemen door het katholieke blok worden
gewonnen. Oostenrijk helpt een bebloed handje. Seidl en Haneke zijn
Grote Lijders. Kreuzweg kan met gemak het middendeel van Seidls Paradies
trilogie kunnen vervangen. Een navolgingsdevoot meisje legt hier haar
eigen kruisweg af. Veertien doodkalm ontsporende hoofdstukken lang. (Ik
was verrast dat het er geen twaalf waren trouwens!) Zo wordt het voor de
kijker zelfs een catechismus-lesje. (De film begint dan ook met een
uitgebreide communie-cursus.) Op zijn weg kwam Jezus nog best wat
bekenden tegen. Simon, Veronica en zijn moeder. En om 'mutter' gaat het
hier. In het vrome gezinnetje houdt zij het schip standvastig op koers.
'Denk maar niet dat ik het fijn vind dit te doen.' Het arme pubermeisje
mag níets. Ondanks die opbloeiende gevoelens voor het echte leven. Haar
oplossing? Zorgen dat moeder nóg meer van haar houdt. Nóg religieuzer
worden. Het kost weinig moeite dit als kritiek op religie in zijn
algemeenheid te zien. Het is nooit genoeg. Je kunt nooit voldoen aan
goddelijke maatstaven. Kreuzweg toont deze les in compleet alledaagse
vignetten uit een puberleven. De gymzaal, de schoolbibliotheek en...
thuis aan de broodmaaltijd. Een au pair mag de Schweißtuch aanreiken.
Nagelbijten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten