Ware
Eternal Sunshine of the Spotless Mind een Kafkaeske nachtmerrie, onder
regie van David Cronenberg, dán (en alleen dán) kreeg je deze film voor
de kiezen. En 'voor de kiezen' is een understatement. Je bek valt echt
wel open! In de eerste plaats dankzij Isabelle Adjani. Ik lees net een boek
van Balzac waar een Parijse dame omschreven wordt 'als een schoonheid
waarvoor je je laat vierendelen.' Dat is het effect dat Adjani hier ook
heeft. Lelieblank en bloedlink. En schreeuwen dat ze kan! Gaandeweg
almaar maar vocaler, maar in de beginfase – wanneer haar kreten nog iets
verbaals hebben – is het gewoon pure black metal. Een ijselijke grunt.
'You disguuuuuust me!' Adjani raakt van het padje als zij en haar man
(de gedistingeerde Engelse spion Sam Neill) 'besluiten' te scheiden.
Beiden blijken maar 'matig' tegen die beslissing te kunnen. Een
kwartiertje lang is de film een vrij normaal relatiedrama (het was verdomme
mijn derde break-up film op rij) maar dan gaat het van bám. Ook maar
íets verklappen zou de grootse film echt tekort doen. Je moet al die
lichaamsappen gewoon tot en met dat money shot over je heen laten
stromen. Leuk is anders, en de snufjes religie had Zuwalski achterwege
mogen laten, maar bijna elk personage is goor raak. Heinrich de
Zen-meester! 'I met a man who loved everything, And he died in a flood
of shit.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten