Citizen Birkut. De ontrafeling van
een eigenzinnige held. In gang getrokken door het zingen van een heus
SP-lied. Wajda's Man van Marmer is een imponerende tour de force. Waar
te beginnen? Of moet je gewoon – net als bij Welles – het genie het
genie laten zijn. Er zijn dus veel oude beelden, gedeeltelijk knap
gefaked, en er is een anti-held waarvan ik even dacht dat ie net als
Forrest Gump gewoon 'overal' bij zou zijn. Man of Marble is bovenal
heerlijk meta, want het gaat ook gewoon over het máken van een film over
de held uit Birkut. Die seventies-laag is bizar hip. Kritisch, maar
goedgeluimd. Een kekke dame in een strakke broek struint door steden en
tv-studio's. Zij en haar mannen (denk aan Roos van Achterwerk) schieten
de beelden én kijken ze. In een flitsend heden staren we zo over de
schouders van een heel land mee naar het verleden dat nooit helemaal
voorbij is, of voorbij kan zijn. 323% normy! De man van Marmer maakt zich niet
geliefd met zulke productiepercentages. Zijn heldenstatus is
onvermijdelijk tijdelijk. Het is juist gedurende zijn val dat ik Wajda's
liefde voor de geschiedenis, voor het land, maar vooral voor de mensen
vindt spreken. Alle mensen. Toen en nu. De humaniteit overschrijdt
grenzen en tijden. Had ik al iets gezegd over de maffe funky
soundtrack-intermezzi? Zet je schrap voor een ritje óp het standbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten