woensdag 8 juli 2015

As I Lay Dying

'A word is just a lack to fill a gap.' Het kan dus. Dat onmogelijke boek van Faulkner verfilmen. Niet dat ik er veel uit herkende. Daarvoor was het boek een paar jaar terug anderhalf keer lezen blijkbaar nóg niet genoeg. Kreeg wel zin om het wéér eens te proberen. Het boek bevat zoveel lagen dat een verfilming misschien juíst makkelijk is. Er valt altijd wel iets uit te distilleren. Kijk je er nog eens naar, zie je wat anders. Opvallendste (en meest arty) truc van regisseur/scenarist/hoofdrolspeler James Franco is het gebruik van split screens. Dit biedt allerlei close-ups kansen. In één dialoog beiden mensen 'in het hoofd' kijken. Verwarrend wordt de gimmick nergens. Misschien had het nog best wat Faulkneriaans caleidoscopischer gekund. Uit het prisma van verhaallijnen heeft Franco een fijne 'period piece' gefilterd. Hij is duidelijk een fan van Malick, en diens bedachtzaam overpeinzende vibe overheerst de film. Een familie van simple men op weg met ma in een doodskist. Iedereen zit op eigen wijze in de penarie. Franco heeft juist zijn eigen personage een beetje veronachtzaamd. De door zus geobsedeerde kerel komt pas los als het te laat is. Hij had eerder moeten broeien. Alle andere familieleden zijn echter wel fijn. Tandeloos gapende pa. Bezwangerde zus. Driftige broer. En de ijdele timmerman. 'A human body is not like a crosstie.'

Geen opmerkingen: