'A
word is just a lack to fill a gap.' Het kan dus. Dat onmogelijke boek
van Faulkner verfilmen. Niet dat ik er veel uit herkende. Daarvoor was
het boek een paar jaar terug anderhalf keer lezen blijkbaar nóg niet
genoeg. Kreeg wel zin om het wéér eens te proberen. Het boek bevat
zoveel lagen dat een verfilming misschien juíst makkelijk is. Er valt
altijd wel iets uit te distilleren. Kijk je er nog eens naar, zie je wat
anders. Opvallendste (en meest arty) truc van
regisseur/scenarist/hoofdrolspeler James Franco is het gebruik van split
screens. Dit biedt allerlei close-ups kansen. In één dialoog beiden
mensen 'in het hoofd' kijken. Verwarrend wordt de gimmick nergens.
Misschien had het nog best wat Faulkneriaans caleidoscopischer gekund.
Uit het prisma van verhaallijnen heeft Franco een fijne 'period piece'
gefilterd. Hij is duidelijk een fan van Malick, en diens bedachtzaam
overpeinzende vibe overheerst de film. Een familie van simple men op weg
met ma in een doodskist. Iedereen zit op eigen wijze in de penarie. Franco
heeft juist zijn eigen personage een beetje veronachtzaamd. De door zus
geobsedeerde kerel komt pas los als het te laat is. Hij had eerder
moeten broeien. Alle andere familieleden zijn echter wel fijn. Tandeloos
gapende pa. Bezwangerde zus. Driftige broer. En de ijdele timmerman. 'A
human body is not like a crosstie.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten