'Het
verstand van de dwaas is kort, maar zijn weg is lang.' Oh ja, oh jajaja
Ashik-Kerib! Onversneden exotica. Ik geloof niet dat ik er iets van
snapte, maar ik vermaak me prima zolang de mannen zingen alsof ze in
brand staan... (Om Qasimov via Subjectivist Martijn Busink te citeren). In een Groot
Wenkbrauwen-land wordt een arme minstreel getroffen door de Liefde.
Helaas, zonder tegenwerking vaart geen sprookje wel, en de held zal een
reis door Wonderland af moeten leggen. Wat in mijn naïeve ogen begint
als een authentieke 'zo zal het in die dorpjes wel echt gaan'-film,
wordt met elke minuut magischer, maffer en vooral kleurrijker. Mannen
met opplak-snorren en opplak-baarden bewaken paleizen van Pasja's. En
als ze zich vervelen doen ze wel een choreografietje of twee. Voor rust
is geen tijd met in 73 minuten, want we krijgen ook nog een rondleiding
langs práchtige (Adriaan van Dis-stem) mozaïekwerken. Een harem danst
als een stel happende vissen op het droge, terwijl hun meester
suggestief de messen slijpt. De minstreel zelf sleept een oudere
voorganger mee naar buiten, want: 'Minstrels only die on the road.'
Regisseur Parajanov (een Armeen nota bene!) draagt de film in de
aftiteling op aan Andrei Tarkovsky. Een hele geruststelling, dan was het
dus écht onbegrijpelijk. En meta bovendien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten