woensdag 15 juli 2015

Dorsvloer Vol Confetti

'Da's mijn washandje.' Nederlandse films... Dorsvloer Vol Confetti lijkt aanvankelijk een oplossing te hebben gevonden. Als 'we' wél goed zijn in kinderseries, waarom dan geen volwassen film met kinderen? Een groot boerengezin staart door hun raam naar wat wildkampeerders op het erf. Een van de eerste shots treft daarmee doel, maar het blijkt een uitzondering. De mooifilmerij gaat juist tegenstaan. Na elke jachtig afgeronde scene moeten de wuivende weiden wéér met de helikopter in beeld worden gevangen. Alsof het een Appelsientje-reclame is! En dan de afgrijselijke muziek. Weeïge woehoehoetjes weigeren te zwijgen. Veel te feeëriek voor het onderwerp. Opgroeien onder refo's is namelijk helemáál niet zo'n pretje. Een merkwaardig accentloos meisje met een vrijgevochten inborst staat op uitbarsten. De lesjes van moeder en oma komen niet meer aan. Aan hun gewauwel merk je dat romanschrijfster Franca Treur weet waarover ze het heeft. 'De buitenwereld moet het kunnen zien aan je daad, je gelaat, je gepraat, maar zéker ook aan je gewaad.' Die schofterigheden heeft de film niet kunnen milderen. Net als een handjevol donker komische momenten. Geprikkeld worden door een bevallingsplaatje! Maar de sfeer van een boerderij, de bedwelming van de gierput. Neen, alles verzandt weer eens in slow motion.

Geen opmerkingen: