'Da's mijn washandje.'
Nederlandse films... Dorsvloer Vol Confetti lijkt aanvankelijk een
oplossing te hebben gevonden. Als 'we' wél goed zijn in kinderseries,
waarom dan geen volwassen film met kinderen? Een groot boerengezin
staart door hun raam naar wat wildkampeerders op het erf. Een van de
eerste shots treft daarmee doel, maar het blijkt een uitzondering. De
mooifilmerij gaat juist tegenstaan. Na elke jachtig afgeronde scene
moeten de wuivende weiden wéér met de helikopter in beeld worden
gevangen. Alsof het een Appelsientje-reclame is! En dan de afgrijselijke muziek.
Weeïge woehoehoetjes weigeren te zwijgen. Veel te feeëriek voor het
onderwerp. Opgroeien onder refo's is namelijk helemáál niet zo'n pretje.
Een merkwaardig accentloos meisje met een vrijgevochten inborst staat
op uitbarsten. De lesjes van moeder en oma komen niet meer aan. Aan hun
gewauwel merk je dat romanschrijfster Franca Treur weet waarover ze het
heeft. 'De buitenwereld moet het kunnen zien aan je daad, je gelaat, je
gepraat, maar zéker ook aan je gewaad.' Die schofterigheden heeft de
film niet kunnen milderen. Net als een handjevol donker komische
momenten. Geprikkeld worden door een bevallingsplaatje! Maar de sfeer
van een boerderij, de bedwelming van de gierput. Neen, alles verzandt weer
eens in slow motion.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten