Garrel. De naam kwam
me wel bekend voor, maar ik dacht: het zal wel één upcoming young star
van de Franse cinema zijn. Dit ultrakorte filmpje past ook goed bij het
idee. Fris, rusteloos, een beetje een vingeroefening ook wel. Zo'n arty
debuut met wat vrienden 'voor gratis' in economisch zwart-wit geschoten.
Maar die Garrrel... Hij is dus diep in de zestig. Een veteraan. Dit is
geen retro, hij doet gewoon wat ie altijd deed. Hij is deel geweest ván
die sixties. Toch wel knap dat je dan nog altijd niet blasé bent
geworden. Met jump cuts en al wordt hier een scheidingsverhaaltje
verteld. Op zich is het Franse relatiekloverij uit het boekje, maar ja,
wat verwacht je anders dan? De hoofdrolspeler deed me uiterlijk aan 'ons
eigen' Roy Santiago denken. Tanig, donkere krullen en vooral
melancholisch, het type: 'kan er iemand een biertje voor die jongen
kopen'. De gelijkenis deed me gniffelen (denkende aan 'gig banter' van
Roy over vriendinnetje op de lokale dansschool). En inderdaad heeft La
Jalousie ook genoeg Woody Allen-eske malle momentjes. Vooral het
dochtertje van de gescheiden pa zorgt voor verlichting. De volwassenen
zitten vooral moeilijk te doen. De womanizer die maar niet gelukkig kan
worden. Zelfs een 'random' handje vasthouden in de bios doet 'm weinig
meer. Oef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten