Gerommel en gestommel. Scenes uit een
artistiek huwelijk. We zien een man en een vrouw, wonend in een pracht van een stadspaleisje – het
ware hoofdpersonage! – ze hebben succes met hun werk, maar zijn toch wat uit elkaar
gegroeid. (En geen kinderen als lijm annex noodverbandje.) Sterker nog,
de vrouw wordt niet góed van de zeikverhalen over kinderen van de buren.
'You should stop doing that'. Zij dwaalt door het bevreemdende
huis, op zoek naar zin. Ergens tussen al die schuivende deuren moet ze
zichzelf toch teruggevonden kunnen worden. Kleine erotische spelletjes
met zichzelf – masturbation is the loneliest thing – en echtelijke
gesprekken via de intercom. Het is zo'n beetje het meest intieme wat de
twee nog delen. Niet de dialoog, maar het gestommel ná zo'n gesprekje.
Het huis hoort alles. Net als in Archipelago weet regisseur Joanna Hogg
van nagenoeg niets een intense film te maken. Kan de relatie nog gered
worden? Komt er een einde aan de apathie? Wordt er nog geknuffeld?
Vleugjes duisternis uit het verleden sijpelen tussen de kieren door. Is
de man door een moeilijke fase gegaan? Wil hij dáárom weg uit het huis?
Exhibition is, zoals de titel al aankondigt, soms pijnlijk intiem. En
dat is best wonderlijk, voor een wereld die veel weg heeft van een
hipsterige Miranda July-performance. Zijn het tóch net mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten