'Jouw herinneringen zijn niet de onze.' De
moderne Havelaar heeft het lastig. Hij kan niet meer volhouden dat de
kolonisatie op zich 'goedbedoeld' was, en de propaganda-filmpjes die de
Nederlandse soldaten voorgeschoteld krijgen zijn eerder lachwekkend. De
spandoeken spreken boekdelen. 'Dutchman go home!' Of Indonesië in de
tijd van de, kuch, politionele acties werkelijk een soort Vietnam was?
Volgens mij was het vooral onduidelijk. Mijn opa zat als dienstplichtig
Brabants boertje wekenlang op dat schip richting Oost. Juist in die cultuurshock zit
een mooie film. Van 'erpels rooien' naar patrouilleren door de jungle.
Het grootste gevaar leek vaak nog het schoonmaken van je geweer.
Amateuristische toestanden. Aus Greidanus – net Michael Schumacher –
loopt er hier juist idioot modern bij, als een VN-soldaat op
vredesmissie. Het soapy scenario van Jean van de Velde zit vol goede
bedoelingen, maar rammelt vervaarlijk. Daar waar de film schrijnend moet
zijn, is ze klunzig of zelfs schijnheilig. Metaforisch: 'Laat jij nog
even naar die wond kijken.' De vroegste periode is typisch genoeg nog
het best, ook dankzij eighties (!) klanken van Henny Vrienten. Een
jongetje in paradijselijk Indië, vrij en onwetend. Jeroen Krabbé als
koloniaal-foute vader. Dikke snor, Gatsby-feestjes, lekker schmieren.
Wat is fin de siècle in het Maleis?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten