donderdag 9 juli 2015

Frank

'Ladies have babies, that's how it works.' Eerst zat ik nog te grinniken. Grapjes over mijn eigen leven leken gepast. De dromer met de wijsjes in zijn hoofd. En dan snel naar huis, kijken of er eentje op dat keyboardje kon worden ingespeeld. 'Oh fuck, that's a fucking Madness song!' Maar dan verschijnt Frank. De man met het knutselhoofd. In álle opzichten in zijn hoofd opgesloten. Werd het ineens ongemakkelijk... Zijn 'band of loonies' heeft toevallig net een keyboardspeler nodig. En dus mag een rode krullenbol mee naar Ierland. Daar begint de Trout Mask Replica-fase. Eindeloos oefenen onder leiding van een dictatoriale frontman. Maar wie zou er toch achter dat masker schuilgaan? Mijn gokjes misten hopeloos doel. (Ik dacht aan Mark E. Smith, Jarvis Cocker en Neil Hannon.) De soundtrack leek anders bést een projectje voor The Divine Comedy. (Maar zo'n potige kerel kon Hannon nooit wezen.) De switch die de film van lol naar tragikomedie poogt te maken gaat ondertussen niet helemáál zonder haperen. Ik bleef het gevoel houden dat alles – en zeker die keyboardspeler – om meligheid schreeuwde. De social media disses alleen al. 'Hashtag I gave them my fucking nest egg'. Het slot wordt toch nog behoorlijk aandoenlijk. Letterlijke hoofdbrekens. 'Turns out the worst thing to do with something like that is to pander to it.'

Geen opmerkingen: