Het
blijft verbijsterend, die Rode Khmer-ellende. Een soort Ponzi-scheme om
je land om zeep te helpen. Alleen dan met mensenlevens in plaats van
bankbiljetten. Iedereen moet 'namen' noemen – zeg een stuk of vijftig –
waarna die óók weer allemaal worden opgepakt, gemarteld, vernederd, en
uiteindelijk in een kuil gedumpt. The bottomless pit. Van mij had het
het laatste shot mogen zijn. De makers proberen nog iets van
'reconciliation' te bereiken, maar zoals de betrokkenen ook toegeven:
het is te vroeg. Zal het ooit tijd zijn? De blik van één van de
slachtoffers als hij de daders dat bekende riedeltje van 'we volgden
maar bevelen' hoort afsteken. Puur ongeloof. De schilder bezoekt de
beruchte S21 gevangenis. Hij vertelt hoe hij als gevangene schilderde
voor de Angkar-leiders. Geïdealiseerde portretten om in leven te
blijven. In een soort Act of Killing avant la lettre doen de destijds
piepjonge kampbewakers voor hoe dat ging. Dat martelen, dat
gevangenisleven. Hoe fanatieker de re-enactment, hoe beklemmender het
wordt. Maar waar in The Act of Killing verknipte trots en misselijk
schuldgevoel voor een soort waanzinnige menselijkheid zorgden, zijn de
mannen hier – zo lijkt het – nog altijd afgestompt. Alles is héél diep
van binnen weggestopt. Dat maakt de doc droger, maar ook dapperder. Een
trauma zo groot als Cambodja zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten