Kernachtig samengevat: film =
werkconflictje + liefdesconflictje. En zo'n kerncentrale is een
toplocatie voor een sterk verhaal natuurlijk. In een sterrencast met
onder meer Olivier Gourmet, kan vooral Tahir Rahim nieuwe kanten van
zichzelf laten zien. Hij is hier verrassend alledaags verlegen.
Verstoten door zijn familie vindt hij onderdak bij de groep 'rodeo
cowboys' die de kerncentrales bemannen. Van mij had Rahims training nog veel
langer mogen duren, net als de schitterende beelden vanuit de reactor
zelf. (Als het een echte is, zullen de makers vast weinig filmtijd
hebben gekregen.) We zien uiteindelijk vooral hysterisch geschrob en
vernederende douches. Die taferelen zaten ook al in het Streep-melodrama
Silkwood. Grand Central vergeet zo gaandeweg méér te zijn dan d'r
pitch. Het drama op de camping – één man om mee te praten, één om mee te
neuken – wordt verzorgd door Lea Seydoux. De Franse Scarlett Johannson
is de grootste reactor van allemaal. Jemig, van haar bodysuit slaan alle
metertjes dieprood uit! Met een dame als regisseur (Rebecca Zlotowski)
zijn de seksscenes weer sensueel, op de klanken van een soort L'Apres
Midi D'un Faune. Het einde is echter een meltdown van jewelste. De film
laat zo veel teveel kansen liggen. Zelfs een spannende mee-tel-scene met de
sirenes wordt nodeloos geïnterrumpeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten