Sorcerer

In de seventies wilde iedere regisseur op die jungle drum slaan. Afzakken naar de tropen en in naam der kunst kapot gaan. En meestal werkte het nog ook! Wie zei dat remakes altijd een sof zijn? Sorcerer is een prachtige, mysterieuze voodoo-update van Le Salaire de la Peur. William Friedkin kan zijn gebruikelijke voorliefde voor mannen en geweld kwijt, in een zuivere setting die zelfs hém tot zinnelijkheid dwingt. De openingsvignetten zijn nog classic Friedkin: kerels zwijgen en doden. Van jihadi's in Jeruzalem – met een later goed van pas komende basistraining – tot de mob in New Jersey. Keer op keer wordt de humane alledaagsheid aan flarden geschoten. Zeker de expliciete zelfmoord hakt er verdomd hard in. Daarna een 'cut' naar een Zuid-Amerikaans land. Een film noir-hol waar foute figuren schuilen. De oil company die er de zaakjes runt heeft een toepasselijk nazi-logo, de lokale bareigenaar was een reichssoldat. Verder veel mooie shots van mannen in de shit. Zelfs de vliegen vallen stil als verkoolde lijken worden uitgeladen. De lancering van het bekende plot vond ik wat onnavolgbaar – iets met dynamiet – maar als de kapotte koppen en wielen beginnen te draaien, mag ook Tangerine Dream losgaan. Sfeervol pulseren in de tropische blauwe regen, en maar hopen dat die explosieven niet hun eigen beat beginnen te slaan.