'Why aren't we at
the rape at Griffith Park like everybody else?' De perfecte film in de
week van Tarik Z. Media met hun dubieuze zucht naar sensatie, de kijker
die enkel nog 'getriggerd' kan worden door geweld, en de 'loner' die dat
allemaal op geheel eigen manier verwerkt. Daarmee past Nightcrawler op
een double bill met Gone Girl. Bloeddorstige maar stijlvolle satire.
Misschien ook zélf niet zonder zonden, maar zeker spannend. (En dus
vermakelijk... Daar gaan we al!) Gyllenhaal is flink afgevallen, en
heeft hologig almaar meer weg van Brody (en Leto). In de sublieme eerste
minuten zien we de loser 'on the hustle'. Rommelend met koperen hekjes,
neon bijgelicht door Los Angeles. Drive, de sjofele versie? Even later
doet Gyllenhaal zijn haar in een staartje, en is het pure loserdom – en
daarmee een écht rond personage – alweer verdwenen. Dit is het maakbare
Los Angeles. En de zwerver heeft zijn stiel gevonden. Als paparazzo, met
een politiescanner op zoek naar beelden voor de lokale journaals. En
wat willen die? Witte mensen die het slachtoffer zijn van allochtonen.
Zulke media baren héél bijzondere kinderen. Gyllenhaal spoort niet, noch
óntspoort hij. Hij werkt gewoon kalm aan zijn life goals. (Die hij uit
de bekende managementcursussen heeft gehaald.) Wij kijken
gefascineerd toe. Psychopathie als topsportprestatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten