Eerste woord? You guessed it.
Beledigingen kan ook origineler: 'Koffieboer!' 'Armoedzaaier'. Eigenlijk
zijn er veel te weinig Nederlandse film in Indonesië gemaakt. Als we de
boel daar dan toch hebben uitgebuit, haddat dan niet óók wat mooie
jungle-cinema op kunnen en moeten leveren leveren? Max Havelaar is zo
een van de weinige echt Brits-koloniale films uit de Lage Landen. Met
Havelaar als onze Gandhi. Standaard scenarist Soeteman heeft een wel
héél rechtschapen mensch van 'm gemaakt. Hij houdt zelf een soort 'Ich
bin ein Lebakker'-speech. De Groningse kleikop van Peter Faber is me wat
te droog voor Multatuli's Grootdenkerij. Dáárom moest ie het wel in de
kunst maken. Politiek, dat is teveel klein gekonkel. Helaas is het
Batavus Droogstoppel-personage gemillimeterd tot nagenoeg niks. Enkel
het laatste shot heeft de heerlijke ironie, met wijdopengesperde
religieuze monden, die het geld als het ware 'binnenzingen'. De
avonturen van de Havelaartjes ten velde zijn een tikkie sloom – al die
Hollanders die robot-Indonesisch opdreunen. Gelukkig laat Jan de Bont
(hij weer!) het groen spetteren. De Boze Weduwe in de tuin is een mooie
touch, en Havelaars eigen poeske evengoed een Couperiaanse witte geest.
Wel een heel loyale. Een beetje overspel met soldaatje Hauer was leuk
geweest. 'Over de prostitutie in het huwelijk...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten